රිලා කතා-1

බ්ලොග් එක පටන්ගෙන සෑහෙන කාලයක් ගියාට තාම හරි හමන් ලිපියක් ලියාගන්ඩ බැරි වුනා. දලඹුව කියන්නෙත් ඉතින් බොහොම වැඩ රාජකාරි තියන පුද්ගලයෙක් නෙව. ඒ වුනාට දන්න අඳුරන සමහරුනම් මේ ගැන එක එක මත පල කරනව. 

"සද්දෙ දාල බ්ලොග් එකක් පටන්ගත්තට ඒකෙ මොකුත් නෑනෙ." 
"දලඹුවගෙ හැම වැඩේම ඔහොමයි."

"අල බුවා බ්ලොග් එකත් අල කරගත්ත."
"ඕකගෙ වැඩ 50යි, පපඩම් 150යි!!!"

මේ වගේ ප්‍රතිචාර සෑහෙන ප්‍රමාණයක් මේ වෙනකොටත් ලැබෙමින් පවතිනව. ඉතිං ඒ වගේ ඉහල පාඨක ප්‍රතිචාර මැද පලවෙනි කතාව ලියන්නයි මේ හදන්නෙ.

අලි කොටි වලස්සු ගැන කතා ගොඩක් බ්ලොග් අඩවි ගොඩක ලියවිලා තිබුනත් රිලා කතා නම් මම දැක්කෙ මාරයාගේ හෝරාවෙ තිබුන "රිලා ප්‍රහාර මැද මාර චාරිකා..." ලිපියෙ විතරයි. ඒත් නුවර පලාතෙ ඉන්න අපිටනම් ලොකුම කරදරයක් වෙලා ඉන්නෙ රිලවු. එක එක ක්‍රම වලින් අපේ දවසේ වැඩ කටයුතු වලට බාල්දි පෙරලන මේ සත්තු ටික ගැනත් මොනවහරි ටිකක් නොලිව්වොත් අඩුවක් වගේ. ඒ හින්ද විමානයේ ලියවෙන පලවෙනි කතාවම රිලා කතාවක් බවට පත් වෙනව.

ඉතින් ඔන්න පලවෙනි රිලා සීන් එක. දලඹුවාලගෙ ගෙදරින් හැම මාසෙකම පන්සලට දානයක් දෙනව. අපේ අම්මල ඕකට කියන්නේ සලාක දානෙ කියල. ඉතින් දවසක් දලඹු මලයගෙ තාත්ත ලොකු කෙසෙල් ඇවරියක් අරන් ආව දානෙට දෙන්ඩ කියල. හොඳට ඉදිල තිබුන කෝලිකුට්ටු ඇවරිය දැකපු දලඹු මලයගෙ කටට කෙළ ලීටර් ගානක් ඉනුව. කෝලිකුට්ටු වුනාට නිකං ආනමාලු ගෙඩි වගේ සයිස් එක. ආස හිතෙන සුවඳකුත් එනව. දැක්කම කන්ඩමයි හිතෙන්නෙ. ඒත් මොනව කරන්ඩද. දානෙට ගෙනාපු කෙසෙල් හින්ද කන්ඩත් බෑ. බුද්ධ පූජාව තියන්ඩ කලින් එහෙම කන්ඩත් හොඳ නැතිලු. පවු සිද්ද වෙනවලු. මොනව කරන්ඩද ඉතින්. පෙරේතකම ඉවසන් හිටිය කෙසෙල් තිත්තයි කියල හිතාගෙන.

දානෙ දවසත් ආවයි කියමුකො. දලඹුවගෙ අම්මයි තාත්තයි දන්න ක්‍රම ඔක්කොම දාල දානෙ උයනව. ඔය අස්සෙ නැගිට්ට ගමන් කබ කඩ කඩ මිදුලට ගිහින් බලපු දලඹු මලය දැක්ක විස්සක තිහක විතර රිලා හමුදාවක් මිදුලෙ පිරිල ඉන්නව. මේ සීන් එක හැමදම වගේ වෙන හින්ද දලඹු මලයත් වැඩිය ගනන් ගත්තෙ නෑ. දැන් ඔන්න දානෙ ගෙනියන වෙලාව. බත් මාලු එලවලු හැම දේම භාජන වලට බෙදල, සුදු රෙදි වලින් වහල ගෙනියන්ඩ ලෑස්තිය. ඒ අස්සෙ දලඹු මලයගෙ තාත්ත හැම තැනම කෙසෙල් ඇවරිය හොයනව. මාර සීන් එක. කෙසෙල් ඇවරිය නෑ.

දැන් සිද්දියෙ ප්‍රධාන සැකකාරය දලඹු මලය.
"හොරෙන්ම කෑව නේද කෙසෙල් ඇවරිය?"
"මුලු ඇවරියම කෑවද?""කෑවෙ නැත්තන් කෝ මෙතන තියෙන්ට එපැයි."
"කනව කියල ඔහොමත් කනවද?...."
ප්‍රශ්න කෝටියයි. නිකන් කුඩු ගෙනියල පොලීසියට අහු වුනා වගේ. කෑවෙ නෑ
කිව්වට අහන්නෙත් නෑ. කට්ටියම දන්නව ඇතිනෙ ඉතිං ගෙදර පොලීසියෙ තරම.

අන්තිමට කෙසෙල් නැතුව දානෙ අරන් යන්ඩ කියල එලියට බැස්සම තමයි හැමෝගෙම මීටර් වලට සීන් එක සෙන්ටර් වුනේ. මිදුල පුරාම කෙසෙල් ලෙලි. උයන පිහින කලබලේ අස්සෙ ගෙට රිංගපු රිලවු සෙට් එක කෙසෙල් ඇවරිය ගල් ටික් කොරල. ඒ මදිවට ඒක කාල සුන් බුන් මිදුල පුරාම විසිකරල. එදා ඉඳල දලඹු මලයට රිලවු කියන්නෙ පෙන්නන්ඩ බැරි ජාතියක්. දුටු තැන පහරදෙනව. උනුත් වැඩේ අතෑරල නෑ. ගරිල්ලා ක්‍රමේට ප්‍රතිප්‍රහාර දෙනව. වෙන ගෙදරක උලු කැට දෙකක් කැඩුවොත් අපේ ගෙදර උලු කැට දහයක් විතර කඩල දාලයි යන්නෙ.

ඕං ඕකයි කතාව. මෙලෝ රහක් නෑ නේද? මොනව කොරන්ටද ඉතින්. වෙන මොකුත් කොරන්ට ඕන නෑ. කොමෙන්ට් එකක් දාල තරහ පිට කරගන්ඩ.

කොමෙන්ට් නොකරන්නාගේ පාපොච්චාරණය

දලඹුවාගේ විමානයට පැමිනි හැමෝටම ආයු බොහෝ වේවා!

 

         දැන් අවුරුදු තුනක් හතරක් තිස්සෙම සිංහල බ්ලොග් කරුවන්ගේ සංගමයෙ බ්ලොග්ස් කියවන, ඒත් කවදාවත් කොමෙන්ටුවක් දාපු නැති එකෙක් ඉන්නව කිව්වොත් පුදුමයි නේද? ඒත් ඉතින් එහෙම බුවාලත් ඉන්නව තමයි. මං බුවත් අයිති වෙන්නෙ එහෙම බුවාල ගනයට. 

 

    මං බුවා බ්ලොග් කියවීමට එන්ටර් වුනේ ඉස්කෝලෙ යන සන්දියේමයි. ඒ ලෙවල් ක්ලාස් යන කාලෙ වල බැහැල, ඉන්ටනෙට් කැෆේ අස්සෙ රිංගගෙන බ්ලොග් කියවන්ඩ සිද්ද වුනේ ගෙදරට ඉන්ටනෙට් තිබුනෙ නැති නිසා. හිස් අහස,කතන්දර, සොඳුරු සිත වගේ දාහකුත් එකක් බ්ලොග් අඩවි කියෙව්වත්, කිසිම බ්ලොග් පොස්ට් එකකට කොමෙන්ට් නොකරෙ තියන කම්මැලි කම නිසා මිස කියන්ඩ දේවල් නැති කමට නෙවෙයි. 

 

    ඔහොම ඉන්න අතරේ පහුගිය දවසක කතන්දර අයියගෙ බ්ලොග් එකේ කොමෙන්ටුවක් දාන්ඩ සිද්ද වුනා. කවුදෝ සහෝදර බුවෙක් ඇනොනිමස් ලෙස කමෙන්ට් කරමින් අපේ විශ්ව විද්යාල වලට මඩ ගැහීමක් කරපු නිසා තමයි ඒ කොමෙන්ටුව දැම්මෙත්. කොහොමින් කොහොමින් හරි තමන්ගෙම බ්ලොග් එකක් පටන් අරන් මේලෝ රහක් නැති කතා ටිකක් සිංහල බ්ලොග් අවකාශෙට එකතු කිරීමේ අදහසක් බුවාගේ කුඩා මොලේට හදිස්සියෙම කඩන් වැටුන නිසා තමයි මේ බ්ලොග් අඩවිය ආරම්භ කරේ. ඒකත් කරගන්ඩ පුලුවන් වුනේ එක එක ජාතියෙ විභාග සෑහෙන ප්‍රමානයක් ඉවර වෙනකන් පෙරුම් පුර පුර ඉඳලයි.

       බුවා කියන අන්වර්ථ නාමයෙන් බොහෝ දෙනා මාව අමතන නිසාම මම මෙතනදිත් ඒ නමම පාවිච්චි කරන්ඩ හිතුව. බ්ලොග් අවකාශයේ කවුරුහරි මේ නම භාවිතා කරනවනම් මට සමාවෙලා ඒ ගැන පොඩ්ඩක් දන්වන්න. ඉතිං සිංහල බ්ලොග් කරණයට නවකයෙක් වෙන මට අවුරුදු ගානක් බ්ලොග් ලියල පලපුරුදු ඔබ සියලුමදෙනාගෙන් උදවු උපදෙස් සහ අවවාද ලැබෙයි කියල මම හිතනව.

        මේකේ ලියන්ඩ කියල එක එක ජාති ගොඩක් මතක් වුනත් දැන්නම් මොකුත් ලියන්ඩ වෙන්නෙ නැති පාටයි. ඊලඟ පෝස්ට් එකෙන් අපි ආපහු හමුවෙමු. එහෙනම් හැමෝටම සියලු දෙවි දේවතාවුන්ගේ පිහිටයි, ආරක්ශාවයි!